The most fundamental theme in Ezra’s current works is the line. However, it is not a line sent out through his fingers into the external world. This is an artist who is submerged in introspection, his gaze turned inward, listening attentively to himself and sounds resonating within. Only later does he send the line outward into the world, a line bearing his internal expressiveness towards the world, allowing it to be seen by us, the outside observers. Pinhas Ezra paints with his eyes listening inwardly. He listens, experiences, and dreams: he dreams lines. His concentration on movement arising from inside to outside and the moment in which the line begins to be aware, to move as a vector towards the paper or other material constitutes the artistic moment for Ezra. Ezra’s line will never end: it has no final stop. Art is for him an act of sending out lines that the artist feels go beyond the art medium. Nevertheless, they will continue to move, because it is within their unending motion, their incessant movement, that art itself is located, according to Pinhas Ezra. An additional line is the watershed of Ezra’s own life. In his own words, “…I remember myself as an introverted child, a loner, with a great deal of silence, high concentration, and persistence. I remember great pleasure. I also remember being ill with fever – which happened frequently. That same dream or hallucination always resulted from the fever. I used to walk along an infinite fence made of iron bars, parallel strip after strip. I would walk all along the fence holding a stick against the bars.” Ezra describes the moment he went out into the world as an artist. And yet, that moment of walking along an unending fence or infinite line that never stops moving or adding length is similar to the human being’s life journey – how much more so to the artist’s path. The music of the stick striking the bars is important here: the walk is not silent at all. This is walking that is palpable not only visually but auditorily, because the line is at once unceasing movement, a musical-electrical pulsing and the noise of electrical leads (the iron bars) and their rhythmical contact with an insulated material (the stick), a sound which can persist continuously.  Ezra’s visual works correspond with several 20th-century artists such as musician La Monte Young, artists Eva Hesse, Sol LeWitt, and Henri Michaux, as well as with the concept of the “caesura” borrowed from the psychoanalytic writings of Sigmund Freud and Wilfrid Bion. Thus, along with “high-tension” art, observation of Ezra’s works arouses intellectual resonances with avant-garde artists and theoreticians of the human soul at the moment of the caesura – the cut – and the constant striving of existence to return to the continuum and renewed re-establishment of life.  Ori Drumer ​ ​ Graphic Designer: Avihai Mizrahi Photography: Tal Nisim Text Editor: Shoey Raz English Translation: Judith Appleton Arabic Translation:  Elham A Hamedeh Set up: Gili Natan  ​ חלום קו המתח הגבוה ​ התימה המהותית ביותר בעבודותיו הנוכחיות של האמן פנחס עזרא הוא הקו. עם זאת, זה אינו קו השלוח מן האצבעות אל העולם החיצון. האמן לכתחילה, שקוע באינטרוספקציה: מבטו פונה פנימה, הוא שקוע בקשב עמוק לעצמו ולקולות המהדהדים בפנימו; רק לאחר-מכן, נשלח הקו הפונה אל העולם החיצון; קו הנושא את המבע הפנימי אל העולם ומניח אותו לעינינו שם.      פנחס עזרא מצייר, כשעיניו מאזינות פנימה; הוא מאזין, חווה, חולם; חולם קווים. ההתרכזות הזאת בתנועה הנובעת מן הפנים לחוץ והרגע שבו מתחיל הקו להיוודע ולנוע כוֶקטוֹר לעבר הנייר או החומר – הם המומנט האמנותי עבור עזרא. הקו של עזרא לעולם לא כלה ואין לו תחנה סופית. האמנות כאן היא מעשה של שילוח קווים, החורגים, לטעם יוצרם, מן המדיה האמנותית, ואף על פי כן נועו ינועו, כי בתנועה הבלתי-גמורה והבלתי-חדלה מונחת לדידו האמנות עצמה.     קו נוסף –  הוא קו פרשת חייו של עזרא. על ילדותו אמר את המלים הבאות: "... זוכר עצמי מכונס בתוך עצמי, לבד, הרבה שקט, ריכוז גבוה והתמדה. זוכר הנאה רבה. זכור לי גם כשהייתי חולה בילדותי והיה לי חום— וזה קרה לא מעט. היה תמיד מהחום – אותו חלום או הזיה. אני הולך לאורך גדר אין סופית הבנויה ממוטות ברזל הבנויים במקביל, פסים-פסים. אני הולך לאורכם עם מקל ביד ומעביר אותו על הברזלים".        עזרא מתאר  בדבריו את רגע שילוח-הקו שלו כאמן. עם זאת, ההליכה לאורך גדר אין סופית או קו אינסופי, שלא מפסיק לנוע ולהוסיף על עצמו, דומה היא למסע החיים של אדם, כל שכן של אמן. חשובה כאן המוסיקה של ההליכה עם מקל ביד והעברתו על-גבי הברזלים; זוהי הליכה לא חרישית כלל; הליכה שנועדה להפגין לא רק באורח חזותי, כי אם באורח אודיטורי, כי הקו הוא, בד-בבד, תנועה בלתי פוסקת, תנודה חשמלית-מוסיקלית ושאון של מוליכים חשמליים (ברזלים) ומגעם הקצוב בחומר מבודד (מקל), העשוי להמשיך ולהתמיד.        יצירותיו של עזרא מתכתבות עם שורת אמנים, בני המאה העשרים, כגון: למונט יאנג, אווה הסה, סול לוויט והנרי מישוּ, וכן עם מושג ה"סיזורה" השאול מכתבי הפסיכואנליטיקאים, זיגמונד פרויד ווילפרד ביון. כך שלצד אמנות בוולטאז' גבוה, ההתבוננות בעבודותיו של עזרא מביאה לידי הדהודים אינטלקטואליים לשורת אמני אוונגרד ולתיאורטיקנים של נפש האדם ברגעי החיתוך, שאיפת התמד הקיום, השיבה אל הרצף והכינון המחודש.   ​ אורי דרומר ​ ​ עיצוב גראפי: אביחי מזרחי צילום: טל ניסים עריכת טקסט: שועי רז תרגום לאנגלית: יהודית אפלטון תרגום לערבית: אלהאם אבו חמידה הקמה: גילי נתן ​ ​ ​ خط الجهد العالي معرض للفنان بينحاس عيزرا القيم على المعرض: أوري درومر   الموضوع الرئيسي في أعمال عيزرا الحالية هو الخطوط. ومع ذلك، فانّ الفنان لا يقوم بارسال الخط من أصابعه الى العالم الخارجي. في البداية يسرح الفنان في اعماقه، يمعن النظر بداخله، يصغي جيدا الى ما يسمعه ولصدى الصوت المنبعث من أعماق النفس. بعدها فقط يبعث الخط الى العالم الخارجي حاملا معه تعبيره حول ما يجول في داخله ناقلا إياه الى العالم ومن ثم يضعه نصب اعينه. يقوم بينحاس عيزرا بالرسم بينما تصغي عيناه الى داخله، فهو يصغي، يعيش التجربة، يحلم، يحلم بالخطوط. التركيز بتلك الحركة المنبثقة من الداخل للخارج، اللحظة التي يبدا بها الخط  بالتحرك نحو الورقة أو المادة – تلك هي اللحظة الفنية بالنسبة للفنان عيزرا. الخط الذي يرسمه عيزرا لا ينته وليس له محطة نهائية. العمل الفني هنا عبارة عن خطوط منبعثة، تنحرف وفق رغبة صانعها، من المحيط الفني، بالرغم من ذلك هي تتحرك لأنه في الحركة الغير منتهية والتي لا تتوقف يكمن الفن نفسه.  خط آخر – هو الخط الذي يبحث حياة الفنان عيزرا. فعن حياته يقول: "... أتذكر بأنني منغلق على ذاتي، وحيد، يحيطني صمت رهيب، تركيز عالي ومثابرة. أتذكر حالة من الاستمتاع الفائق. أتذكر أيضا بأنني حين كنت طفلا مريضا وعانيت من الحمى – وقد حدث ذلك عدة مرات. لقد تكرر ذات الحلم عدة مرات. كنت أسير الى جانب جدار لا ينته، جدار مبني من أعمدة الحديد التي وضعت بشكل متوازي، كأنها خطوط الواحد فوق الآخر. كنت امشي الى جانبها أحمل بيدي عصا أمر بها فوق الحدائد".  ويصف عيزرا في حديثه لحظة اطلاقه للخط كفنان. مع ذلك فانّ المشي الى جانب تلك الجدار اللا منتهية أو بخيط لا نهائي، لا يتوقف عن الحركة، يشبه تماما رحلة الانسان في الحياة، وفي حياة الفنان أيضا. الموسيقى التي ترافق المشي الى جانب الجدار بينما هو يحمل في يده تلك العصا ناقلا إياها فوق الحدائد، انه مشي غير صامت بتاتا، طريقة مشي لا تستعرض الأسلوب البصري فقط، انما هي استعراض ضخم، لأن الخط هو عبارة عن حركة غير منتهية في ذات الوقت، تذبذبات كهربائية موسيقية، ضجيج يعلو من تلك الموصلات الكهربائية (الحدائد) وملامستها لتلك العصا، يرافقها إيقاع موسيقي، من المحتمل ألا يتوقف أبدا.              وتحاور اعمال عيزرا الفنية هذه العديد من الأعمال الفنية لفنانين من القرن العشرين، أمثال لامونت يانغ، ايفا هسا، سول لافيت وهنري ميشو، كذلك فانّ هذه الأعمال تبحث مصطلح "الانقطاع" المأخوذ من عالم الفلسفة أمثال زغموند فرويد وويلفرد بيون. لذلك فأنه الى جانب الجهد الكهربائي العالي، يثير التأمل بالأعمال الفنية الخاصة بالفنان عيزرا الصدى والتفكير العميق بعدة فنانين طلائعيين وللباحثين في نظريات النفس الإنسانية في لحظات الانقطاع. الرغبة باستمرارية الكون، العودة الى التتالي والتأسيس من جديد.       اوري درومر ​ ​